Gisterenavond nog tot 2 uur 's nachts bezig geweest met reisverslag en foto's aan te vullen. Om 7 uur al bedje uit want er staat ons nog wat speciaals te wachten vanmorgen. Dus een goede 5 uur geslapen. Niet veel maar wel kort en krachtig. Alhoewel ?
En wat ziet ons lodderig (letterlijk deze keer) oog : de indianengoden zijn ons goedgezind : een stralende zon met een open blauwe hemel. Dat ziet er super uit.
Snel opstaan en wassen en de bagage reeds in de wagen laden want we checken onmiddellijk uit na ons ontbijt. Het is blijkbaar serieus koud geweest vannacht want de wagen is helemaal wit van het vriezen. Om 8 uur rijden we naar de iets verderop gelegen helicopter luchthaven van Grand Canyon.
Want we hebben een vlucht van ong. 45 min. gereserveerd.
Eerst natuurlijk bij de verkeerde helicopter maatschappij binnengestapt. Geen probleem, dat gebeurt daar blijkbaar vaker. Ze hebben ons met de immer vriendelijke smile naar de juiste plaats doorverwezen. Zou het aan ons liggen of aan de minder goede bewegwijzering ? We houden het maar op het eerste.
Ons helicopterke in standby
En dan in-checken, safety filmpje kijken en een beetje wachten tot we de eerste stappen naar dat schroefding mogen zetten. In totaal met zes (buiten de piloot) de helicopter in en opstijgen maar. Weer een nieuwe ervaring toch zeker voor Marianne. Een vriendelijke piloot geeft ons meer dan voldoende interessante uitleg en tussentijds speelt er aangepaste muziek. De speciale song die afgespeeld wordt bij het eerste zicht van de Grand Canyon maakt heel de bedoening nog emotioneler en impressionanter. Wat kunnen wij nu nog meer verlangen : prachtige open hemel met volle zon, een droom van een natuurwonder samen vanuit een helicopter mogen ontdekken. Jongens, jongens wat doen we ons hartje aan. En wij niet alleen; er zijn er nog op de vlucht die met bekende tekens en wijze van uitstraling laten blijken aan mekaar wat dit met een mens doet.
Steven Spielberg in spé
Dit is echt de moeite waard. Je vliegt boven de Canyon en ontdekt een stukje van zijn geheimen. Het deel van de vlucht boven de North Rim (noord zijde) is ook heel apart omdat dit de hoogse plek is. Er ligt daar nog volop sneeuw en het geeft een prachtig spektakel. Enfin een absolute aanrader voor wie ooit naar ginder trekt. Het is zijn geld meer dan waard. Vanaf nu worden er tientallen foto's genomen en tegelijkertijd ook alles op film vastgelegd. Superbedankt Vaderdag. We naderen het einde van onze vlucht en ook nu gaat dit gepaard met een speciale song die het geheel helemaal afmaakt. Hoe ze het doen weet ik niet maar als de laatste noot van de song gespeeld wordt en gezongen is zet de helicopter ook terug voet op de grond. Weer een kippevelmoment.
Ik laat mijn sporen reeds na zelfs op foto
De Colorado rivier
Little Colorado
The North Rim
Iets dichterbij merk je dat er nog veel sneeuw ligt
Alhoewel je met de mensen waar je samen mee gevlogen hebt enkel vooraf een korte babbel mee gemaakt hebt; lijkt het na de vlucht of je samen iets gemeen hebt waardoor het lijkt alsof je mekaar beter begrijpt. Toch gaan we daarna weer elk onze weg. Die van ons moest toch effe doorgespoeld worden met een berichtje naar huis toe.
Meer dan gelukkig en voldaan
Ondertussen is het zo'n 10 u. We stappen even een winkel binnen voor wat lekkers en zetten koers terug richting Grand Canyon; deze keer met de wagen. We krijgen er niet genoeg van en willen het nog eens rustig op ons laten afkomen. Tussen elf en vier 's middags maken we op het gemak een wandeling over de 'rimtrail'. Dit is een pad langs de canyon. Meerdere keren horen we de pas toegekomen mensen de geluiden maken van : Oh my God, Oh no, unbelievable en nog van dat soort uitspraken. Net zoals wij trouwens toen we hier gisterenavond toekwamen. Het blijft weerzinwekkend en bijna ongeloofwaardig. Het is alsof ze daar precies een postkaart hebben opengetrokken. En wij blijven foto's en filmpjes maken.
Verwondering
Intens genieten
zonder woorden
Wie kent dit ?
2 natuurfenomenen
We worden wat moe en beslissen om met de shuttle bus terug te rijden naar de plaats waar onze wagen geparkeerd staat. Vandaar vertrekken wij richting Page en ondertussen komen we nog verschillende plaatsen tegen waar we de Canyon kunnen bezichtigen. Een laatste halte brengen we aan Desert View met een prachtig zicht op de Canyon en een groot stuk van de Coloradorivier. Omdat we gisterenavond minder goed weer hadden nemen we de beslissing om hier te blijven tot zonsondergang (18 45 u) en pas nadien naar Page verder door te rijden (nog zo'n 140 mijl = 220 km). OK dan; we vinden dit een goed plan. En hebben we genoten van deze zonsondergang. Jawel hoor ik denk dat we nu voor een paar jaar foto's en film hebben van de Grand Canyon. Maar het was dan ook meer dan adembenemend. Bedankt Moeder natuur; het was een onvoorstelbare 24 u min 5 uur slaap.
wat een koffietje kan doen
Het loopt wel los. We genieten er in elk geval van.
Joke : voor jou speciaal enkele foto's met onszelf erbij zodat je zeker bent dat we hier ook echt zijn en niet achter de hoek staan wachten tot binnen 3 weken. Niettegenstaande we veel tijd in de auto doorbrengen beginnen we toch al een serieus bruin tintje te krijgen. Insmeren wordt de boodschap.
Nog iets over die Amerikanen : buiten het feit dat je ze in alle kleuren en alle maten tegenkomt hebben ze nog een paar andere gemeenschappelijke trekjes, onder andere :
- ze kunnen zich niet fatsoenlijk kleden waarmee ik bedoel dat hun combinaties van o.a. kleuren meestal niet past
- ze kopen hun kleren (vooral broeken) 3 maten te groot; waarschijnlijk tegen de groei. Maar die van 70 jaar ik weet niet of die nog gaan groeien.
- ze hebben een speciale manier van omgaan met hun kinderen : vrij cordaat en heel duidelijk maar ook openhartig. Wij vroegen ons af of die kinderen er zich echt iets van aantrekken. Want echt erop reageren doen ze niet. Het is allemaal zo van : " Yeh mum/dad"
- familiegevoel leeft enorm. Je ziet veel oma's en opa's samen mee met de kinderen en kleinkinderen op stap.
Voor de rest hadden we aan de Grand Canyon het gevoel dat Pearl Harbor weer realiteit is geworden. Het loop hier vol van de Japanners, niet te doen.
Vannacht verblijven we in een BW Courtyard By Mariott Hotel. Amaai chique boel; daarom niet minder vriendelijk en behulpzaam. Het blijft ze sieren.
Het is hier ondertussen alweer 24 00 u geworden dus hoog tijd om mijn bedje in te kruipen.
We kijken alweer uit naar morgen.
2 opmerkingen:
Jullie zien er al als 2 Amerikanen uit :-;
Dat wordt een lange reportage, eenmaal thuis...weer een reden voor een feestje !
R%M
Hey Amerikanen,
Heel knap verslag !! Plezant om lezen.
Wij krijgen serieus goesting om ook nog is naar ginder te gaan !
Geniet ervan !
Gunther, Veerle en Kids
Een reactie posten