Een vlug kattewasje en effe op de laptop gekeken naar één en ander. Om 8 uur stond ik iets verderop in Page 2 tickets te bestellen voor een tour naar de Upper Antelope canyon. Die tour begon om 9 30 uur; dus terug even naar het hotel en vlug een ontbijtje nemen.
De zon staat weer volop te gloeien, dus voor alle zekerheid toch nog maar wat zonnecrème smeren.
En dan naar de plaats van afspraak. Nog effe wachten en dan per 14 in een Jeepachtig transporttoestel.
De tour transporters
Paris-Dakar is vertrokken. Jawadde, dat spel trekt op gelijk een Formule 1. Onze Navajo Indianen stoefen graag met hun kunstjes dus volle gas. Gelukkig dat ie in de bochten toch wat inhield. Enfin een korte rit tot buiten het stadje (eerder dorp) over de asfalt bengt ons nu op een strook van enkele kilometers over mul zand. Gelukkig nog zonder zandduinen. Nu is onze indiaan helemaal in zijn nopjes en bezorgt ons een leuke, hobbelige, zwierende, heen en weer slingerende rit tot aan het begin van de Canyon. Blijkt dat die kerel ook nog onze gids is. We verwachtten het ergste maar die viel supergoed mee en was zeer behulpzaam met info en trok zelfs voor sommigen de juiste foto op de juiste plaats. Hij kent er wat van. De Canyon zelf is een op de begane grond uitgeslepen deel in de zandsteen-rots. Er stroomt ook met momenten water door bij regen en storm. Dan kan het er echt gevaarlijk zijn. In 1997 zijn in de Lower Antelope 11 mensen omgekomen tijdens onverwacht opgekomen slecht weer. Sindsdien wordt er meer aandacht gegeven aan de veiligheid voor een bezoek. In elk geval canyon was alweer de moeite waard.
Herken je de arend met open vleugels ?
Allé daarmee is onze voormiddag gepasseerd. Even terug naar het hotel waar we snel wat zelf aangekochte eetwaren binnenspelen. Nog effe op de laptop om wat exacte adressen van hier te vinden. Want ja zo'n GPS werkt nu eenmaal met plaats en straatnamen. Dus is het alleen daar al handig voor om dat ding mee te hebben. En dan terug op weg.
We rijden over de Glen Canyon Dam dewelke hier in Page gebouwd werd op de Colorado-rivier. Hierdoor werd het grootste kunstmatige meer in de VS aangelegd. Wat zorgt voor electriciteit en watervoorziening. Het meer telt ong 2.000 km kust en zorg voor heel wat waterpret.
Wij reserveren een boottrip naar de rainbow bridge voor morgen.
Pasjes controle aan een nationaal park. Gemiddeld Amerikaans formaat.
Lake Powell met op de achtergrond de Glen Canyon Studwam
Met één van die bootjes vertrekkenw e morgen
Iemand die dringend een toilet nodig heeft
Na deze reservatie trekken we naar Monument Valley zo'n 120 mijl (= 200 km) verderop. Een mooie, rustige rit op alweer bijna allen maar rechtdoorlopende banen. Maar we vonden het wel de moeite waard. Er loopt een zandweg door het hele park dat je tot vlakbij de rotsformaties brengt.
Een 4 x 4 zou hier wel van pas gekomen zijn; maar we zijn er door geraakt. Ook hier weer een prachtige en niet te vergeten herinnering.
Onderweg naar Monument Valley
Wij zijn er bijna. Route 163 In Utah
En dan langs dezelfde weg terug naar Page waar we toekwamen rond kwart voor 8 's avonds. Daar eerst nog wat inkopen gedaan voor onze boottrip morgen en een extra SD kaart voor de filmcamera. Dan naar het hotel. Dus net op tijd om nog wat te gaan eten en nadien ons verslag te maken.
Wat hebben we geleerd vandaag :
- Amerikanen kunnen ook crashen : ene die blijkbaar niet goed niet meer wist wat het voorste en het achterste van een wagen is en dan met volle geweld achteruit een heuveltje opgereden waarbij hij reeds een vangrail raakt en dus een stuk van zijn wagen in flarden rijdt. Daarna volle gas vooruit tot ie beseft dat die vangrail niet uit de weg gaat en dus vliegen de stukken van zijn mooie Mustang in het rond. Dit gebeurde net op het ogenblik dat wij daar passeerden. Gelukkig stond die vangrail daar op de juiste plaats voor ons.
Een andere kerel (tussen 50 en 60) uit Phoenix zat in slaap te vallen aan tafel bij het avondeten. Bleek dat hij al 18 uur aan het werk was. Gelukkig was er een vriend bij die hem kon helpen.
- Het gros van de Amerikanen woont in barakken, allemaal in zandkleur. Die kleur is trouwens een nationale kleur want alle gebouwen worden bijna in die kleur opgetrokken. Waarschijnlijk als camouflagemiddel tegen dat den Duits zou komen. Dat valt niet zo op in die woestijnachtige gebieden.
De woningwijken langs de weg zijn ronduit erbarmelijk en onaantrekkelijk. Als ze hier verhuizen verhuizen ze het huis mee. En de rest woont volgens mij in immense campers zo groot als een vrachtwagen bij ons.
Amerikaanse woonbarakken
Ik verhuis dus ook mijn huis.
Nog een nachtje in hetzelfde hotel en morgen na de boattrip naar Bryce Canyon.
Ook dat is Amerika.
Nog maar eens een prachtige zonsondergang- slaapwel
1 opmerking:
Boattrip! Enjoy!! Big kisses van ons drie!!
Een reactie posten